Ik had alleen een straatnaam. Zodra ik de akker met bloemen zag, wist ik dat ik was waar ik moest zijn. Op een afstand van vijftig meter zag ik een gezicht boven de bloemen uitsteken. Ik herkende het direct. Mijn vouwfiets zette ik op het kavelpad. Na ons weerzien, zei ik direct dat ik wilde helpen. Ineens diefden we samen dahlia’s, alsof ruim tien jaar geleden gister was.
De horizon rond kijkend, zag ik een rommelige grijze wolkenlucht en een landschap dat in rechte lijnen getekend is. Even verderop stonden kolen in de groei en boven de bloemen rees een houten koeienstal. Op het veld om me heen keek ik naar een manshoge haag van rode en bruine amaranth. Ik was tussen een weelderig aanbod van de prachtigste bloemen beland. Stapvoets schuifelde ik langs rijen dahlia’s in de spectaculairste kleuren van het spectrum. Met mijn stadse laarzen glibberde ik over de natte klei, terwijl we ongewenste uitlopers uit de planten braken. Zo kunnen de laatste dahliaknoppen van het seizoen nog goed in bloei komen.

Ondertussen werd ik bijgepraat over voorbije jaren. Ik luisterde, stelde vragen. Ik wou weten hoe het gaat, hoe het gegaan is en waarom. Zelf was ik nog vol van het filmen door 5uur Live voor een item over de zorgtuin in Den Haag, waar ik sinds twee jaar werk. Een baan waarin zo veel op z’n plek gevallen is. Misschien komen Reg en Dianne nog eens kijken.
Dianne zei dat ze mijn stukjes op facebook en mijn blog over onder andere de tuin en de markt zo leuk vindt om te lezen. ‘Je kan dingen goed duiden en onder woorden brengen’. Ik was dan ook op bezoek, omdat ze eerder gevraagd heeft om de tekst voor de website van hun bloemenpluktuin in Almere te schrijven.

Na het dieven, dronken we koffie. Een kleine vijftien jaar geleden dronk ik tijdens de pauzes van de tuinbouwpraktijk op Warmonderhof bij hun in de kas mijn eerste kop koffie. Toen nog een deel zwart en drie delen opgeklopte warme melk uit de tank.
De lucht brak open toen we weer op de tuin tussen de bloemen stonden. De opdracht voor een boeket is altijd om met aandacht rond te lopen en je zintuigen de bloemen te laten kiezen. Het is pas het eerste seizoen dat het tweetal op deze plek bloemen teelt, maar het oogt nu al zo uitbundig. Het leverde mij een veelvormig en bont boeket op met tóch veel dahlia’s want die zijn zo onweerstaanbaar mooi.

We aten in hun huis in aanbouw met zicht op de ondergaande zon. Erna treinde ik met de klei nog aan mijn laarzen, zegeningen in mijn tas en vol van opgerakelde herinneringen terug naar de stad. Vanaf het station fietste ik weer door de drukte en het rumoer van Den Haag. Voor het eerst sinds lange tijd had ik heimwee naar de uitgestrekte Flevopolder, naar de rust en verstilling. Sehnsucht naar een tijd waarvan die twee leermeesters het toonbeeld zijn. Verlangen naar jaren waarin ik innig en vanzelfsprekend op de boerderij leefde met mijn toenmalige lief. Het was hartverscheurend toen ik in 2012 de polder verliet. De episode op het land heeft me gegrond en gevormd. Toen werd de basis gelegd voor alles wat ik nu professioneel doe. Deze twee doorgewinterde tuinders verlieten Dronten uiteindelijk ook. Toch is tussen hun bloemen, ongeacht waar ze groeien, nog steeds samengebald wat ooit zo dagelijks was. Dat wat we delen is daar kennelijk bewaard gebleven.